Housten is waarschijnlijk de meest verschrikkelijke stad om in vast te zitten, was het niet dat dit de bakermat is van onze moderne samenleving. Geloof mij dus als ik zeg dat Europa’s toekomst, en meer bepaald de Hummer limousine voor uw sweet sixteen, er rooskleurig uitziet. Wij daarentegen hadden een minder kleurrijk vooruitzicht: zaterdag middag om 12u checkten we uit het hotel met het plan om onze resterende tijd (onze vlucht vertrekt zondagochtend) te spenderen in de hotellobby en de luchthaven. Ik zal u de details van deze boeiende middag, gevuld met facebook, hotelverkenning en kampenbouwen, besparen en onmiddellijk de brug maken naar ons laatste avondmaal in Houston. Ditmaal twee chicken quesadillas en twee budweisers.
Maar het enige dat werkelijk van tel was zat aan de tafel naast ons. Hij had een snor in een mooie boog tot aan zijn kin, droeg een zwarte hoed met brede rand en had puntige schoenen met bijhorende hak en sporen. Het geluid van zijn voetstappen deed mij denken aan stoffige verlaten straten, ‘saloons’ met klapdeuren en een jonge Clint Eastwood met half dichtgeknepen ogen en handen gebogen over beide revolvers. Zou het werkelijk kunnen…?
Ons vermoeden wordt onmiddellijk bevestigd wanneer Terry Mcdonald ons voor een eerste maal aanspreekt. “Howdy strangers, how come you’ve been here all day?” We doen ons verhaal in gebrekkig Texaans en repliceren met een gelijkaardige vraag. Uit zijn antwoord blijkt dat we te maken hebben met een authentieke cowboy. ‘Terry’ is namelijk samen met collega ‘Kelly’ en vriendinnen ‘Pat’ en ‘Dorry’ op zoek naar zijn gestolen vee.
Bij deze een kleine oproep: iedereen die onlangs een resem Texaanse moederkoeien en kalfjes ter waarde van een slordige 15000 dollar heeft zien passeren, gelieve zich bij mij te melden.
Het blijkt dat Terry’s ranch zich net naast het hotel bevindt en dat hij samen met Kelly de videobeelden analyseert in de hoop een glimp van de dader op te vangen. Wij zijn zowaar getuige van een Crime Scene Investigation en ik voel de plotse nood om alles wat ik net heb aangeraakt zorgvuldig af te vegen. Wat gevloek over de slechte hulp in het hotel en enkele cowboygrappen later zitten we met zen allen boven in de bar. Ik heb mijn zoveelste pint in mijn hand en wanneer gespreksonderwerpen als horsebackriding, rodeos, roping en snipehunting de revue passeren realiseer ik me plots dat ik wel vaker in Houston wil stranden. We verblijven onze laatste nacht in het logeerbed van Kelly en Dorry en bekijken met grote ogen hun stal, cowboyboots en souvenirs. Er zijn een aantal nieuwe elementen aan het cowboyhuis toegevoegd sinds ik mijn laatste westernfilm heb gezien zoals de highway die net naast het huis passeert of de 8-tal televisie en computerschermen. Kelly en Dorry beloven ons bij het volgende bezoek het ‘echte’ Texas te tonen maar ik denk bij mezelf dat er niets authentieker is dan hun ‘southern hospitality’.
Maar het enige dat werkelijk van tel was zat aan de tafel naast ons. Hij had een snor in een mooie boog tot aan zijn kin, droeg een zwarte hoed met brede rand en had puntige schoenen met bijhorende hak en sporen. Het geluid van zijn voetstappen deed mij denken aan stoffige verlaten straten, ‘saloons’ met klapdeuren en een jonge Clint Eastwood met half dichtgeknepen ogen en handen gebogen over beide revolvers. Zou het werkelijk kunnen…?
Ons vermoeden wordt onmiddellijk bevestigd wanneer Terry Mcdonald ons voor een eerste maal aanspreekt. “Howdy strangers, how come you’ve been here all day?” We doen ons verhaal in gebrekkig Texaans en repliceren met een gelijkaardige vraag. Uit zijn antwoord blijkt dat we te maken hebben met een authentieke cowboy. ‘Terry’ is namelijk samen met collega ‘Kelly’ en vriendinnen ‘Pat’ en ‘Dorry’ op zoek naar zijn gestolen vee.
Bij deze een kleine oproep: iedereen die onlangs een resem Texaanse moederkoeien en kalfjes ter waarde van een slordige 15000 dollar heeft zien passeren, gelieve zich bij mij te melden.
Het blijkt dat Terry’s ranch zich net naast het hotel bevindt en dat hij samen met Kelly de videobeelden analyseert in de hoop een glimp van de dader op te vangen. Wij zijn zowaar getuige van een Crime Scene Investigation en ik voel de plotse nood om alles wat ik net heb aangeraakt zorgvuldig af te vegen. Wat gevloek over de slechte hulp in het hotel en enkele cowboygrappen later zitten we met zen allen boven in de bar. Ik heb mijn zoveelste pint in mijn hand en wanneer gespreksonderwerpen als horsebackriding, rodeos, roping en snipehunting de revue passeren realiseer ik me plots dat ik wel vaker in Houston wil stranden. We verblijven onze laatste nacht in het logeerbed van Kelly en Dorry en bekijken met grote ogen hun stal, cowboyboots en souvenirs. Er zijn een aantal nieuwe elementen aan het cowboyhuis toegevoegd sinds ik mijn laatste westernfilm heb gezien zoals de highway die net naast het huis passeert of de 8-tal televisie en computerschermen. Kelly en Dorry beloven ons bij het volgende bezoek het ‘echte’ Texas te tonen maar ik denk bij mezelf dat er niets authentieker is dan hun ‘southern hospitality’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten