We zijn er. Eindelijk. Ik aanschouw de eerste brokken Honduras vanuit mijn vliegtuigzitje. Eilanden te klein om op te leven met maagdelijk witte stranden ingesloten door een hemelblauwe zee. Google-foto’s zat er dan toch niet zo ver van. We landen, stappen uit en schuiven aan: douane. Ons eerste ontmoeting met een Hondurees op Hondurees grondgebied verloopt stroef. Hoewel hij een Spaans voetbaltruitje aanheeft is de veiligheidsagent allesbehalve frivool in zijn uitvoering. Ik trek me er weinig van aan en lach, deels blij omdat ik mijn bestemming heb bereikt deels uit een gespannen onwennigheid. Wat nu gedaan?
We rollen en dragen onze bagage het Hondurees grondgebied binnen. Ik heb zin om door mijn knieën te gaan en de grond te kussen maar krijg in de plaats een Vlaamse en Hondurese vrouw voor mij geschoven. Ik neem dankbaar aan en kus. Al pratend nemen we de taxi richting busstation en de bus richting Marcala. Onderweg aanschouw ik het Hondurese land en leven. Mijn eerste indrukken:
• De zon, de bergen, het blauw van de zee, het groen van de bomen;
• Palmbomen, tropische bomen, dennenbomen;
• Fibe een halve Belgische, Lorena een Hondurese pocketreisgids;
• Soldaten met bijhorende wapens;
• Andermaal lege pick-uptrucks, pick-uptrucks gevuld met fruit, pick-uptrucks gevuld met mensen;
• Paard en kar;
• Honden, grazende koeien in de wei, grazende koeien in de zijberm, grazende geiten in de middenberm, gierende gieren in de lucht, reigers op de oever;
• Vuilnis langs de baan, vuilnis in de rivier, vuilnis in brand;
• Voetpaden doch schaars;
• Fruitstandjes langs straat;
• Kinderen die fruit verkopen, kinderen die kranten verkopen, kinderen die cd’s verkopen, kinderen die rietsuiker verkopen, kinderen die hun kindertijd verkopen;
• Colareclame, pepsireclame, mij onbekende reclame, colareclame, pepsireclame, colareclame, pepsireclame;
• Mensen die staren, mensen waar ik naar staar;
• Welgevormde achterwerken, grote balkons, dikke buikjes, kleine vrouwen;
• Petjes of cowboyhoeden op de hoofden, hemden of T-shirts strak in de jeans;
• Zweetdruppels op mijn voorhoofd;
• Behulpzame mensen;
• Propere toiletten, toiletpapier;
• Grote huizen, kleine huizen, huizen met golfplaten;
• Drukte, rust;
• Een ondergaande zon
• Een tevreden ik.
Vijf à zes maand lijkt plots minder lang en dat gevoel wordt nog versterkt bij onze eerste tussenstop. Fibe en Lorena nemen ons uit eten. Het panorama, een meer met enkele vissersbootjes omringt door groene bergen, overtreft ditmaal googles stoutste foto’s. Na het verorberen van een levende verse vis met handen en vork staan we opnieuw langs de kant van de weg te wachten op een toevallige passant die ons richting uit moet. De eerste bus die ons voorbijrijdt is meteen raak. Een nieuwe indruk: er zijn niet veel richtingen in Honduras.
De nacht valt en we rijden na een tocht van acht uur Marcala binnen. Lorena en Fibe zitten ondertussen achteraan de pick-up van een behulpzame vriendin. Geen evidentie als je weet dat de weg naar Marcala meer putten heeft dan asfalt en we vaker worden gedwongen te spookrijden dan mij lief is. Maar een mens went snel aan nieuwe omgevingen en wanneer we voor ons appartement stoppen plakt mijn wang nog half aan het venster, een land ontdekken is vermoeiend. Darwin, een andere medewerker van Jrimitos, staat ons reeds op te wachten met de sleutels. Ik veeg het streepje kwijl van mijn mondhoek en doe mijn uiterste moeite om er fris uit te zien. Laten we hopen dat eerste indrukken niet allesbepalend zijn. Ik stap op de eerste verdieping mijn nieuw keizerrijk binnen. Keuken, woonkamer en slaapkamer worden met de hulp van een uitklapbare sofa handig in één ruimte verwerkt. Maar plaats genoeg en de kanten gordijnen, de bakstenen muren, de tegels op de grond en aan de muur, het ingebouwd kookeiland met vaste krukjes en de houten kasten verwelkomen me thuis. En hoewel ik vijf maand scheef op de pot zal moeten zitten, daar er niet genoeg beenruimte is om mij comfortabel neer te planten, ben ik tevreden. Ik neem afscheid van Fibe, Lorena, Darwin en mijn eerste Hondurese dag en plof neer in bed. Met mijn voeten in de lucht val ik slaap. Een nieuwe indruk: Hondurese mensen hebben korte beentjes.
We rollen en dragen onze bagage het Hondurees grondgebied binnen. Ik heb zin om door mijn knieën te gaan en de grond te kussen maar krijg in de plaats een Vlaamse en Hondurese vrouw voor mij geschoven. Ik neem dankbaar aan en kus. Al pratend nemen we de taxi richting busstation en de bus richting Marcala. Onderweg aanschouw ik het Hondurese land en leven. Mijn eerste indrukken:
• De zon, de bergen, het blauw van de zee, het groen van de bomen;
• Palmbomen, tropische bomen, dennenbomen;
• Fibe een halve Belgische, Lorena een Hondurese pocketreisgids;
• Soldaten met bijhorende wapens;
• Andermaal lege pick-uptrucks, pick-uptrucks gevuld met fruit, pick-uptrucks gevuld met mensen;
• Paard en kar;
• Honden, grazende koeien in de wei, grazende koeien in de zijberm, grazende geiten in de middenberm, gierende gieren in de lucht, reigers op de oever;
• Vuilnis langs de baan, vuilnis in de rivier, vuilnis in brand;
• Voetpaden doch schaars;
• Fruitstandjes langs straat;
• Kinderen die fruit verkopen, kinderen die kranten verkopen, kinderen die cd’s verkopen, kinderen die rietsuiker verkopen, kinderen die hun kindertijd verkopen;
• Colareclame, pepsireclame, mij onbekende reclame, colareclame, pepsireclame, colareclame, pepsireclame;
• Mensen die staren, mensen waar ik naar staar;
• Welgevormde achterwerken, grote balkons, dikke buikjes, kleine vrouwen;
• Petjes of cowboyhoeden op de hoofden, hemden of T-shirts strak in de jeans;
• Zweetdruppels op mijn voorhoofd;
• Behulpzame mensen;
• Propere toiletten, toiletpapier;
• Grote huizen, kleine huizen, huizen met golfplaten;
• Drukte, rust;
• Een ondergaande zon
• Een tevreden ik.
Vijf à zes maand lijkt plots minder lang en dat gevoel wordt nog versterkt bij onze eerste tussenstop. Fibe en Lorena nemen ons uit eten. Het panorama, een meer met enkele vissersbootjes omringt door groene bergen, overtreft ditmaal googles stoutste foto’s. Na het verorberen van een levende verse vis met handen en vork staan we opnieuw langs de kant van de weg te wachten op een toevallige passant die ons richting uit moet. De eerste bus die ons voorbijrijdt is meteen raak. Een nieuwe indruk: er zijn niet veel richtingen in Honduras.
De nacht valt en we rijden na een tocht van acht uur Marcala binnen. Lorena en Fibe zitten ondertussen achteraan de pick-up van een behulpzame vriendin. Geen evidentie als je weet dat de weg naar Marcala meer putten heeft dan asfalt en we vaker worden gedwongen te spookrijden dan mij lief is. Maar een mens went snel aan nieuwe omgevingen en wanneer we voor ons appartement stoppen plakt mijn wang nog half aan het venster, een land ontdekken is vermoeiend. Darwin, een andere medewerker van Jrimitos, staat ons reeds op te wachten met de sleutels. Ik veeg het streepje kwijl van mijn mondhoek en doe mijn uiterste moeite om er fris uit te zien. Laten we hopen dat eerste indrukken niet allesbepalend zijn. Ik stap op de eerste verdieping mijn nieuw keizerrijk binnen. Keuken, woonkamer en slaapkamer worden met de hulp van een uitklapbare sofa handig in één ruimte verwerkt. Maar plaats genoeg en de kanten gordijnen, de bakstenen muren, de tegels op de grond en aan de muur, het ingebouwd kookeiland met vaste krukjes en de houten kasten verwelkomen me thuis. En hoewel ik vijf maand scheef op de pot zal moeten zitten, daar er niet genoeg beenruimte is om mij comfortabel neer te planten, ben ik tevreden. Ik neem afscheid van Fibe, Lorena, Darwin en mijn eerste Hondurese dag en plof neer in bed. Met mijn voeten in de lucht val ik slaap. Een nieuwe indruk: Hondurese mensen hebben korte beentjes.
Dag Kerewin,
BeantwoordenVerwijderenZo mooi geschreven en zo gemaakelijk om in je avontuur mee te maken.
Ik vermoed dat het kookeiland ook een avontuur zal meemaken.
Groetjes
Nuala